Christelijke hetero’s zouden “uit de kast” mogen komen.
“Uit de kast komen”, een term die gebruikt wordt voor mensen die op een bepaald moment “wereldkundig” maken dat ze een andere seksuele geaardheid hebben dan wat als normaal wordt beschouwd. Een actueel voorbeeld was de onthulling van Nikkie Tutorials. Op haar 25ste vertelde ze in het openbaar dat ze vroeger man is geweest maar nu als vrouw door het leven gaat. Een andere veel besproken coming out (uit de kast komen) was de bekendmaking van Vicky Beeching dat ze lesbienne was. Zij was een bekende gospelzangeres en theologe. Ik herinner me nog dat dit erg veel los maakte bij christenen. Mensen die haar aanvankelijk toejuichten omdat ze zo geweldig zong, en haar na haar coming out verguisden.
Ik ben nu zover dat ik het redelijk droog kan houden als ik over dergelijke dingen schrijf of spreek, maar het is en blijft natuurlijk vreselijk dat we mensen veroordelen om hun seksuele geaardheid. Een mens is toch veel meer dan de seksuele geaardheid? Zelf heb ik nooit uit de kast hoeven komen over mijn geaardheid, ik ben comfortabel veilig hetero. Maar als ik me probeer voor te stellen hoe het voor LHBTérs moet zijn om, uit de kast te komen dan lijkt me dat vreselijk. Want hoe zou het voelen als je door mensen wordt veroordeeld met wie je jaren eensgezind in de kerkbanken zat. Met wie je samen Jezus hebt aanbeden. Een kerk waar je misschien wel jaren de kinderclub hebt gedaan of muziek hebt gemaakt. En er nu geen gebruik meer wordt gemaakt van de talenten die je het gekregen. Of waar je graag samen avondmaal wilt vieren of je wilt laten dopen maar dat niet mag omdat je anders bent en anders doet, omdat je willens en wetens in zonde leeft door ook seksueel gehoor te geven aan jouw geaardheid.
Ik weet niet wat ik had gedaan, maar ik geloof niet dat ik de moed had gehad om uit de kast te komen. Ik had misschien wel gekozen voor pure zelfverloochening en was blijven zitten in de kast die steeds donkerder en donkerder zou worden. Alles liever dan veroordeeld te worden voor iets wat heel kwetsbaar is.
Het zou voor mij denk ik wat makkelijker worden om uit de kast te komen als mijn mede geloofsgenoten, die hetero zijn, ook uit de kast zouden komen. Met uit de kast komen bedoel ik eerlijk uiten wat ze vinden van onderwerpen die gevoelig liggen in de kerk. Homoseksualiteit is daar zeker één van. Er zijn verschillende thema’s in de kerk die onbesproken blijven en waar we in het kader van de veiligheid en de onderlinge eenheid maar over blijven zwijgen. In die zin blijven zij ook in de kast zitten en plegen karakter moord.
Zelf heb ik een aantal jaren geleden me voor het eerst in mijn leven flink verdiept in wat er in de Bijbel staat over homofilie en homoseksualiteit. Ik bemerkte bij mezelf dat ik veel van wat ik altijd had beaamt en gelooft langzaam in een ander perspectief kwam te staan. Al worstelend, denkend en biddend heb ik dat wat ik altijd over homoseksualiteit van bijv. de catechisatie, de dominee, de oudsten, mijn ouders en ga zo maar door, heb gehoord in een ander daglicht geplaatst.
Ik kijk nu anders naar deze thematiek en samen met bijvoorbeeld een Willem Ouweneel durf ik nu te zeggen dat er in de Bijbel niets staat over homofilie zoals wij dat heden ten dage kennen.
Ik kan me mijn eerste “coming out” over dit thema nog goed herinneren. Ik vond het eng, ingewikkeld, heb fouten gemaakt in de woorden die ik heb gebruikt, maar heb niets gezegd waar ik niet achter stond. Ook ik werd voor mijn “coming out” veroordeeld. De troost vond ik vooral uit de gedachte dat een coming out voor een homofiel of lesbienne nog vele malen erger moet zijn dan de woorden en boze blikken die ik over me heen kreeg.
Nu mensen weten dat ik er anders naar ben gaan kijken en niet (meer) veroordeel als een ander het anders wil zien, krijg ik best vaak vragen over dit onderwerp. Soms oog in oog, soms digitaal waarvan een deel anoniem wil blijven. De meeste reacties zijn van christenen die het ook net als ik op sommige punten wat anders zien dan wat in (sommige) christelijke kringen als gewoon wordt gezien. Soms reacties van mensen die het best graag anders zouden willen zien maar de zoektocht niet aandurven. Bang om veroordeeld te worden over dat wat ze vinden. Ook nu verwacht ik dat de reacties vooral via de mail zullen komen en soms ook anoniem. Reacties van mensen die er voor hebben gekozen om in de kast te blijven zitten omdat ze bang zijn veroordeeld te worden voor dat wat ze vinden. De vraag komt regelmatig bij me boven borrelen hoe veilig onze kerken zijn. Kan ik daar mezelf zijn, kan ik me kwetsbaar opstellen? Schijnbaar zijn er nog kerken die niet veilig genoeg zijn waardoor je je mening over gevoelige zaken niet wereldkundig wilt maken. Nou ja, een beetje wereldkundig maken en anoniem hun mening geven bij mij op de mail.
Het moet toch normaal zijn, dat we het op zaken gewoon niet met elkaar eens zijn, maar toch steeds familie kunnen blijven? Ik ben het bijvoorbeeld met mijn broer over sommige zaken niet eens. Of dingen die mijn vader of moeder vroeger belangrijk vonden, vond ik volstrekte onzin. Maar het blijven toch wel familieleden van me die ik lief heb, ondanks dat we het soms niet met elkaar eens zijn. Het voelt veilig om onze meningsverschillen met elkaar te delen.
Ik hoop, in het kader van goede gesprekken en een oefening in het elkaar lief hebben, dat we als hetero’s veel vaker uit de kast komen als het gaat om het delen van gevoelige thema’s rondom seksuele geaardheid. Hierbij hoop ik dat we het met elkaar eens blijven op de HOOFDZAAK (Jezus) en elkaar los kunnen laten in bijzaken en elkaar lief hebben in alle zaken. Want dat is toch wat we elkaar schuldig zijn? Elkaar lief hebben!
Jan van der Zee
Perspectief gerichte coach
