het geluk van hechten

Afgelopen dagen heb ik regelmatig moeten denken aan al die keren dat ik behang van muren heb getrokken. Nooit ging dat makkelijk. Of ik sloopte een halve muur doordat de kalklaag meekwam of er moest stoom en kokend water aan te pas komen om het behang los te weken. Onthechten gaat met moeite en doet pijn. Pijn doet het zeker als het om relaties gaat. Afgelopen jaren heb ik, tegen wil en dank, moeten leren om te onthechten. Onthechten van mensen waar je iets mee hebt, een buur, een vriend, een klant, familie en ga zo maar door. Of onthechten van een groep mensen waar je wat mee hebt. Dit kan bijvoorbeeld een sportgroep zijn, of een geloofsgemeenschap. Helemaal pijnlijk wordt het als het meer is dan “iets mee hebben”. Zo kun je oprecht van mensen gaan houden of waarderen om wie ze zijn.

Achter een dikke muur

De makkelijkste weg om onthechten wat dragelijker te maken is te besluiten je niet meer te hechten of de groep mensen drastisch te verkleinen. Mocht het dan op onthechten aankomen door onenigheid, afstand of zelfs de dood, dan is de pijn minder, maar pijn doet het altijd. Ik zal niet ontkennen dat de strategie van een matige hechting een strategie is die ik zelf ook geprobeerd heb en Covid helpt je overigens daarbij een handje als je de anderhalve meter vervangt voor een “dikke muur” waar bijna niemand meer binnen mag komen.

De tijd die je dan over hebt achter die dikke muur kun je besteden aan sporten, gamen, drinken, bank hangen, chips eten en ga zo maar door. Je kunt je echter ook laten verrassen als je dan een keer achter je dikke muur vandaan komt en je komt iemand tegen die nog geen pijn kent die ontstaat bij onthechten.

Mijn kleinkinderen hebben me daarbij een belangrijke les geleerd (wel meer lessen leer ik van hen overigens) Probeer je maar eens niet te hechten aan die mannekes. Ik zal niet vergeten dat ik onlangs, op een voor mij slechte dag, de auto uitstapte bij het huis van één van onze kinderen. Mijn kleinzoon van net twee zag me door het raam. Je hoefde geen volleerd liplezer te zijn om te zien dat hij het woord “Pake” uitschreeuwde (betekent opa in het Fries). Hij gooide zijn speelgoed weg, vloog naar de deur en, zo klein hij is, deed hij zelf de deur open en vloog me om de hals, dwars door mijn muur heen.

Als we hechten, dan maar stevig

Wat kan hechten mooi zijn, en als onthechten dan toch pijn gaat doen, laat ik dan maar flink genieten van de tijd dat we gehecht zijn. Wat heb ik me afgelopen jaren gehecht aan mensen die ik door overlijden kwijt ben geraakt. Ouders, vrienden, ja ook zakelijke klanten. Ik had me ook niet kunnen hechten, maar dan, dan had ik mijn liefde en zorg om mensen niet kwijt gekund. Liefde die we allemaal ergens diep van binnen hebben gekregen en als ik voor mezelf spreek, soms goed verborgen kan houden. De andere kant is ook waar, zij hadden hun liefde en zorg ook niet aan mij kwijt gekund, want er stond een muur tussen. Ik had niet van hun levenslessen kunnen leren, niet met ze kunnen lachen, huilen, ondernemen, bouwen en weer afbreken. Ik had het allemaal gemist achter mijn dikke muur.

Wat mis ik de mensen vreselijk waar ik aan gehecht was, maar tegelijk ook zo dankbaar dat ik me aan hen heb mogen en kunnen hechten en zij er ook voor open stonden om te hechten. En ja, er is flink wat kalk van de muur afgekomen toen hun behang van mijn leven werd gerukt. De kale stenen zijn schrijnend zichtbaar geworden. Als ik naar deze kale stenen kijk, waar soms nog een vleugje kalk of soms nog wat oud behang op zit, dan zijn het stenen die gedenkstenen zijn geworden. Stenen die ik met dankbaarheid bekijk en me aanmoedigen om te blijven zoeken naar hechting, ook al besef ik dat het onthechten altijd pijn zal gaan doen, maar de dagen dat we gehecht zijn kunnen zo ontzettend mooi zijn. 

Jan van der Zee

Perspectief gerichte coach






Bel / mail mij terug

Velden met een * zijn verplicht