Ik heb een steen verlegd
"Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde. Het water gaat er anders dan voorheen." De beginregels van een lied van Bram Vermeulen uit 1988. Het verleggen van deze steen is voor Bram belangrijk omdat hij hierdoor een verschil heeft gemaakt en nooit vergeten zal worden.
Majoor Bosshardt
Dit lied heeft voor mij persoonlijk grote betekenis gekregen toen Paul de Leeuw het lied zong tijdens de herdenkingsdienst van Majoor Bosshardt in juni 2007. Majoor Bosshardt diende bij het Leger des Heils en was hét gezicht van “het Leger”. De Majoor zocht de zwakkeren in de samenleving op en diende hen. Ze waste hen de voeten, ze kleedde hen en gaf ze onderdak. Ze voelde zich er nooit te groot voor. Ze schaamde zich ook niet voor wat de kerkmensen ervan zouden zeggen. Ik weet nog goed dat ze ooit in het programma Villa Felderhof de rug van Herman Brood waste en hem in bed stopte. Ontzettend liefdevol en indrukwekkend vond ik het, maar sommige mensen vonden het aanstootgevend. Ik genoot ervan omdat zij deed wat Jezus de mensheid vroeg om te doen. Er zijn voor de armen en zwakkeren in de samenleving. Je naaste hetzelfde gunnen als dat jij jezelf gunt. Ook al ben je het niet eens met hun levensstijl of vind je dat ze de situatie aan zichzelf te danken hebben, dan nog is de oproep hen te gunnen wat jij jezelf ook gunt.
Toen ik Paul de Leeuw het lied hoorde zingen moest ik een traantje wegpinken. Er kwam een soort van verlangen in me op. Wat zou ik het voorbeeld van de Majoor graag volgen. Ergens in een stroom van ellende een steen verleggen zodat de ellende er minder ellendig uit zou zien en er wellicht een sprankje Hoop voor terug zou komen.
De koster
Een tijd geleden mocht ik een kerkenraad coachen. De raadsleden, de koster en de dominee vroegen zich af hoe het toch verder moest met hun kerk. Er kwamen geen jongeren meer naar de zondagse dienst en er zaten alleen nog maar ouderen in de kerk. Ik merkte dat ze vooral de laatste jaren bezig waren geweest met zelfbeklag. Tijdens de bijeenkomst hoorde ik hun klaaggezangen aan maar droomde langzaam weg. Ik zag door hun klaagzang heen een mooie groep ‘rijpe’ mensen. Tijd over om aan de maatschappij te besteden en hierdoor de liefde te delen waar ze elke zondag over zingen en over horen. Mensen die zich, gemiddeld genomen, financieel meer dan goed kunnen redden en veel grijze haren, dus in potentie ook veel wijsheid in hun midden.
Na verloop van tijd heb ik hen verteld hoe ik naar hun kerk en de mensen die er komen keek. Na mijn welgemeend betoog heb ik hen het lied van Bram Vermeulen laten horen. Ook, misschien moet ik wel zeggen juist, een kerk kan een steen verleggen in de omgeving waar ze geplaatst is. Omzien naar de armen, de wezen en weduwen. Delen van de overvloed die het leven hen heeft gegeven. Dat hoeft niet alleen geld te zijn, maar juist ook kennis en levenservaring. Deel van de onbaatzuchtige liefde waar kerkmensen zondags en in de huiskringen de mond vol van hebben.
Na afloop van het lied en mijn uitleg stelde ik hen de vraag: “wat zou er gebeuren als jullie kerk er morgen niet meer zou zijn? Let op, ik vraag niet wat jullie als kerkleden dan gaan missen, maar wat mist jullie dorp? Wat mist deze omgeving? ” Het bleef angstvallig stil, totdat na een tiental seconden de koster van de kerk zei: “Helemaal niks”
Ik weet inmiddels dat dit lied voor hen, net al voor mij, een onuitwisbare indruk heeft gemaakt. Wat mist jouw omgeving als jouw kerk er niet meer zou zijn?
Jan van der Zee
Perspectiefgerichte coach & spreker
