Knielen op de voergang of een zak aardappels

Een goed verhaal begint met . . .

 Ja, waar begint nu een goed verhaal mee? Een leuk plaatje, goede recensies of spannende advertenties? Een promotie verhaal over de schrijver of uitgever? Zelf denk ik dat een pakkende titel er echt toe doet. Zelf was ik vroeger een fervent Kameleon lezer. Als ik dan naar de bibliotheek ging, keek ik vooral naar ‘t plaatje en las ik de titel. “Trossen los met de Kameleon” of “Redders met de Kameleon”. Titels waar ik bij weg kon dromen en de avonturen van de schippers al voor me zag. Niet zelden moest ik me inhouden om op de terugweg van de bieb naar huis niet alvast te gaan lezen, . . . op de fiets dan wel te verstaan.

 Tegenwoordig lees ik wat andere kost, soms ook heel erg leuk hoor. De titel die ik by far één van de sterkste vond was “Knielen op een bed violen” een boek van Jan Siebelink. De titel zette me aan tot fantaseren. Waarom zou je knielen en dan uitgerekend op een mooi kleurrijk bed violen. Dat is toch gek? Inhoudelijk was het een naargeestig boek, zelfs zo erg dat ik het om de één of andere manier uit wilde lezen, met de stiekeme hoop dat het nog naargeestiger kon. Ik zal het boek niet snel meer vergeten.

 Knielen op de voergang

Afgelopen week las ik in het nieuws dat veel boeren geen opvolgers hebben. In een flits moest ik weer denken aan de titel van het boek van Siebelink. Knielen op . . . Waar knielen deze boeren en boerinnen op? De voerkar, de kuilhoop, de aardappelzakken? Er schiet me een veehouder in gedachten, ook één zonder opvolger. “Knielen op de voergang”. Hij kijkt om zich heen en kijkt in de ogen van zijn koeien zich afvragend: “Is op deze historische, voor mij zo’n emotionele plek over 10 jaar nog wel een boer?” Van de koeien krijgt hij geen antwoord, ….  die steunen en kreunen heerlijk verder genietend van het voer dat op de voergang ligt.

 De reden dat ik moest denken aan het boek van Siebelink is denk ik, dat voordat je erkent dat er geen opvolger is, er zich in sommige omstandigheden ook een naar verhaal heeft afgespeeld. Niet alleen omdat er geen opvolger is, maar vaak ook hoe er onder grote druk van overheid geboerd is. Soms voelde het alsof je oneerlijk door ze werd behandeld. Regelmatig bracht dit ook spanning met zich mee in het gezin, aan de keuken tafel, in bed, op de werkvloer, waardoor de passie voor het mooie boerenvak ondergesneeuwd raakte. Ik kan me goed voorstellen dat kinderen van boeren, bij dit beeld van een gespannen papa en mama geen boer willen worden. Zoals mijn ouders hebben geleefd wil ik het niet. Ditzelfde beeld zie ik ook wel eens bij kinderen uit dominee gezinnen overigens.

Perspectief

Soms merk ik ook dat boeren best graag hadden gezien dat het boerenbedrijf voortgezet zou worden. Generaties lang wordt hier immers al geboerd. Misschien is DIM-men een goede oplossing. Denken In Mogelijkheden. Ik zie links en rechts nog passievolle en potentiële jonge boeren en boerinnen met een groot ondernemers gen maar niet direct een boerderij die ze over kunnen nemen. Wellicht zit de opvolging niet in de familie maar komt er “familie” van buiten de familie.

 Ik denk er graag eens met je over na.

Jan van der Zee

Perspectief gerichte coach






Bel / mail mij terug

Velden met een * zijn verplicht