Sportschool voor dankbaarheid

“de optimist, die snel beslist en ook wel eens naast het potje pist, maar nooit een kans heeft gemist, brengt meer rendement in de kist dan een perfectionist, een analist, die ongetwijfeld achteraf alles beter wist, maar ook heel veel kansen heeft gemist”

Deze tekst hangt als sinds jaar en dag in mijn kantoor. In een paar woorden geeft het weer wie ik ben; een optimist.  Zo wil ik naar het leven kijken. Natuurlijk lukt dit niet altijd, er zijn dagen, weken, ja soms zelfs maanden dat het me niet lukt, maar het is wel mijn grondhouding. Meer en meer krijgt deze tekst een diepere betekenis voor mij. Steeds vaker zie ik om me heen dat een optimistische houding bij mezelf maar ook bij anderen veel kan veranderen. Neem bijvoorbeeld het enthousiasme dat nu eenmaal gepaard gaat met een optimistische levenshouding. Wat is er nog mooier dan enthousiaste mensen? Op de Olympische spelen heb ik het meest genoten van de gouden medaille van Suzanne Schulting. Wat was ze enthousiast zeg, geweldig! Nu ik dit op type en me haar weer voor de geest haal heb ik weer een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht. Wees eerlijk, er is niets zo aanstekelijk dan enthousiasme, maar ook niets zo destructief als het ontbreken er van.

De waarde van een positieve levenshouding wordt me in de maatschappij steeds duidelijker. Een houding die de lijm kan zijn in een team, een lastige discussie bij bedrijven of overheidsinstellingen. En wat te denken wat deze houding in relaties kan doen. Positiviteit is een groot goed dat te ontwikkelen is. 

Positiviteit is te ontwikkelen!

Om positiviteit te trainen en te ontwikkelen moet je weten waar de bron ligt. Ik ben er van overtuigd geraakt dat dankbaarheid de bron is waaruit een positieve levenshouding haar kracht haalt. Nu kan ik dat als Nederlander makkelijk zeggen. Ik woon op een plek op de aarde waar ik, en met miljoenen met mij, behoor tot de allerrijksten van deze aarde. Maar ik ben ook op plekken geweest op de aarde waar armoede en geweld was. Toch zag ik daar ook dankbaarheid en, ondanks de misère, een positieve levenshouding.

Afgelopen week las ik een artikel van een zorgverzekering die opriep tot het trainen van je veerkracht. De verzekering stelde dat we veel energie steken in het trainen van onze fysieke gezondheid en nauwelijks energie besteden aan mentale fitness. Toen ik dit las moest ik denken aan de nieuwskoppen die ik zo nu en dan voorbij zie komen zoals: ‘Ede gelukkigst, met dank aan het christendom’, ‘Kerkgangers leven langer’, of 'Christenen leven gezonder en langer'.  Het zette me aan het denken. Niet dat naar de kerk gaan of de kerk an-sich perse gelukkig en dankbaar maakt. Wel is het goed om met elkaar dankbaarheid te vieren of elkaar te steunen vanuit dankbaarheid. Maar dit kan ook, of juist ook, buiten de kerk om.

Hoe dan ook, als je de grondhouding van het christelijk geloof ontdekt, dan merk je dat de basis met verwondering en dankbaarheid te maken heeft.  In het besef dat 50% van je denkstijl te ontwikkelen is, dan is het christelijk geloof nog zo’n gekke sportschool niet.

Jan van der Zee