Laat het gebeuren
Er op gebrand zijn
Zondag 6 augustus 2023 was de dag dat het wereldkampioenschap op de weg werd gehouden. Een wedstrijd waar ik als wielerliefhebber reikhalzend naar uit heb gekeken. Uiteraard wil elke renner die aan een WK mee kan doen ook wereldkampioen worden. Maar deze titel is maar voor een enkeling weggelegd. Zo ook nu. Vooraf had ik een man of 5 getipt, maar ik had er één met stip op 1 staan en dat was Mathieu van der Poel. Vooraf wist ik niet goed wat zijn vorm was. Tijdens de Tour de France was hij nog wat hoesterig en proesterig, hoe zou het nu met hem zijn? Waar ik van overtuigd was, is dat hij deze wedstrijd met stip op 1 in zijn agenda had gezet. Daarnaast was hij er flink op gebrand om deze wedstrijd te winnen. Vorig jaar, in de kracht van zijn leven, vonden twee tienermeisjes het nodig om hem een nacht voor de wedstrijd het bloed onder de nagels vandaan te halen. Ze waren midden in de nacht op zijn deur aan het bonken, waarop hij midden in de nacht de meiden eens even duidelijk de waarheid had verteld. Misschien net wat te hardhandig, maar niets menselijks is ook Mathieu vreemd. Zijn optreden werd “beloond” met een nachtje cel. Niet echt een geweldige voorbereiding op een WK, het werd dus ook helemaal niks. Vandaar wilde hij juist op dit WK een soort van sportieve revanche nemen.
Ontberingen
Nadat ik op TV het startschot hoorde, wist ik dat de 271,1 kilometer lange rit saai zou beginnen. Op een aantal op de weg vastgeplakte klimaatactivisten na was dat ook zo. Eénmaal in Glasgow ging de fik er in en wurmden de toppers zich op een parcourtje van ruim 14 kilometer door 42 bochten heen. 10 x moesten de mannen dit parcours rond. Vreselijk kan ik je verzekeren als fietsliefhebber. 420 keer aanzetten, bult na bult over, afremmen en weer door, VRESELIJK! Na 8 ronden was de beer in Mathieu ontwaakt en ging hij er op een kort klimmetje vandoor. Nadat hij ongeveer 40 seconden los was van zijn drie achtervolgers, schoof hij in een gladde bocht onderuit. Flink wat behang werd er van zijn knie en schouder geschraapt. Daarnaast was zijn schoen kapot maar zijn fiets was wonder boven wonder nog heel. Zo snel als hij van zijn fiets afviel zat hij er ook weer op, onderweg naar het doel dat hij wilde halen, wereldkampioen worden op de weg.
Ik kan er nog wel uren over schrijven, maar ik bespaar je mijn enthousiasme voor een deel. Na ruim 271 kilometer kwam hij met een ruime voorspong alleen over de finish. Het bloed sijpelde uit zijn elleboog, zijn broek lag open, net als zijn shirt. Zijn schoen was kapot waardoor hij niet meer maximaal kracht kon zetten. Zijn lijf helemaal nat van uiteraard zweet maar ook van de helse regenbuien die hij wist te overwinnen. Heroïsch om te zien hoe hij gehavend als eerste over de finish kwam.
Laat het gebeuren
Toen Mathieu goed en wel over de finish was en de felbegeerde regenboogtrui over zijn hoofd mocht trekken, moest ik denken aan de woorden van Michael Jordan, één van de beste basketbalspeler aller tijden: “Some people want it to happen, some wish it would happen, others make it happen” In het Nederlands vrij vertaald: sommige mensen zouden willen dat het gebeurt, andere dromen ervan dat het gebeurt, maar andere laten het gebeuren! Mathieu wilde het vandaag laten gebeurde. Hij wachtte niet af op wat er gebeuren zou, hij maakte de wedstrijd en liet het gebeuren. In zijn dromen kwam hij als winnaar over de finish en zo geschiede.
Zelf ben ik wel van het type dat ik het laat gebeuren, maar soms word ik wel eens hondsmoe van mezelf. Waarom toch altijd die bewijsdrang? Waarom altijd verbeteringen zien in processen, aanpak of een betere uitleg over ingewikkelde thema’s? Waarom vechten voor een inclusieve kerk, waarom ruziënde mensen weer bij elkaar proberen te brengen? Moe van het geduld, mijn drive, tegenslagen, meningsverschillen en noem het maar op. Als ik op die momenten moe voor me uit zit te staren dan heb ik van die momentjes dat ik droom dat de uitdagingen ooit vanzelf zal gaan gebeuren.
Gelukkig duurt deze fase van algehele vermoeidheid nooit zo heel lang, maar toch soms is het er. Wellicht herken je het wel, dit type vermoeidheid. Je wilt graag dat er dingen in je leven of in je omgeving gaan veranderen. Dat jij je rijbewijs haalt, dat jouw familie, die in onmin leeft, weer bij elkaar komt, dat je jouw gedroomde baan krijgt, dat je iets wilt veranderen in je kerk of binnen je sportclub. Je wilt je er graag voor inzetten en het laten gebeuren, maar het lukt niet…. De moed zakt je even in de schoenen en je zit op de plek waar je bent en staart moe en moedeloos voor je uit en hoopt dat he tooit vanzelf zal gaan. Maar gelukkig weet jij je weer te herpakken.
Het kan ook zijn dat je al lang op deze plek zit. Niks even, maar al maanden, jaren en voor je gevoel je leven lang en berust je dat dit het is. Je hebt het gewicht dat je wilde tillen niet kunnen tillen en niet bereikt wat je wilde bereiken. Je hebt geaccepteerd dat deze plek het is en je hoopt of droomt dat het nog eens zal gebeuren.
Vaak is het zo dat de plek waar je bent beland niets zegt over dat wat je kunt bereiken. Het zegt alleen maar iets over de plek waar je zult beginnen. Begin vandaag met je dromen en idealen te realiseren, stap voor stap. Laat het gebeuren en denk daarbij aan die mooie uitspraak van Michael Jordan; “Some people want it to happen, some wish it would happen, others make it happen”
Jan van der Zee
Perspectief gerichte coach
