vast in je eigen schilderij
Onlangs heb ik me door mijn vrouw laten verleiden om samen met haar naar een museum te gaan. Een weekendje Rotterdam was gepland, dus kozen we voor het museum Boijmans Van Beuningen. Daar stond ik dan in een immens groot gebouw met allemaal grotere en kleinere ruimtes te midden van kunst en kunstliefhebbers. Ik heb me zelden zo’n kunstbarbaar gevoeld als op dat moment. Het duurde dan ook wat langer om te acclimatiseren dan ik van mezelf gewend was. Maar mijn vrouw trok me al snel vooruit en nam me mee naar één van de wat kleinere ruimtes. Een ruimte waar een aantal oude schilderijen waren neergehangen. En, eerlijk is eerlijk, ze waren best mooi. Hoe langer ik naar een schilderij keek, hoe mooier het werd. Het kleine hondje dat aan het donderjagen is met een vlindertje of zoiets. In de verte de zwaluwen op jacht naar wat voedsel. De twee mensen op de voorgrond, waarbij de ene de sok op half twaalf heeft hangen en een smerige broek aan heeft. De zorgelijke blik in de ogen van de ander. Op de achtergrond de kerk zonder haan op de toren en een netjes onderhouden begraafplaats rondom de kerk. In de verte de klinkerweg naar een boerderij, de weg die leek te veranderen in een slecht onderhouden zandpad. Hoe langer ik keek, hoe meer ik zag. Jammer dat de mensen in het schilderij niet konden zien wat ik zag. Het liefste had ik ze even uit het schilderij gehaald zodat ook zij konden zien wat ik allemaal zag.
Toen ik na een aantal uren het hele museum had doorlopen en inmiddels op mijn hotelkamer was aanbeland moest ik weer denken aan dat ene schilderij dat ik had gezien. Aan het hondje en de zwaluwen. Ik vergeleek het met mijn werk als agrarisch coach. Regelmatig mag ik naar het schilderij kijken dat agrarische onderneming heet. Ik zie dan, als ik aan kom rijden, een staldeur die slecht in de verf zit. Een koppel goed verzorgde, hoogproductieve en duurzame melkkoeien. Een man, de boer zelf, die precies weet wat hij wil. Dan zijn 23 jarige zoon, de beoogde opvolger, die wat timide naar de grond staart. Wat voor coach zou pa zijn voor zoon? Een dame, de vrouw des huizes, die vanaf haar werk buitenshuis in haar Fiat Punto komt aangescheurd. Ze lijkt wat gehaast en gespannen. Zou er wat aan de hand zijn? Plotseling duiken er nog eens 4 kinderen op die zich erg betrokken voelen op de boerderij. Zouden zij al op de hoogte zijn van de overname van het miljoenen bedrijf door hun broer? Onder de loods staan 2 oude trekkers en nog wat verouderde machines. Behalve de quad, die lijkt me vrij nieuw. Eenmaal richting de keuken werp ik een blik in het kantoor, wauw, wat een stapel papier op het bureau. Wie zou hier de boekhouding doen? In de keuken ziet het er gezellig uit en kijk ik uit over het grasland dat er uit ziet als een biljartlaken. In de verte komt de woningbouw steeds dichter bij. Wat voor invloed zou dit hebben op de toekomstige ontwikkelingen van het bedrijf? Hoe langer ik kijk, hoe meer ik zie. Jammer dat de mensen in het schilderij niet kunnen zien wat ik zie. Het liefste had ik ze even uit het schilderij gehaald, ik heb zoveel vragen voor ze en ik wil ze graag laten zien wat ik allemaal zie. Voor hen lukt het niet op dit moment want ze zitten als het ware vast in het schilderij. Even uit het schilderij stappen zou hen kunnen helpen om een veel beter beeld te krijgen van het bedrijf en de patronen.
Waar de mensen op het schilderij in het museum Boijmans Van Beuningen niet uit het schilderij konden stappen, kunnen agrarische ondernemers, hun partners, kinderen en medewerkers dit echter wel. Soms is daar alleen wat hulp bij nodig. Als coach geef ik je graag een rondleiding door je eigen museum en geef ik je een blik op al de schilderijen die er hangen. Bijv. op het schilderij waar de opvolging een rol speelt, of op het andere schilderij waar communicatie geschilderd staat. En wat te denken van het schilderij waar je toekomstige uitbreidingplannen staan beschildert. Kortom, er is voldoende te zien op jouw eigen schilderij. En zoals een oud spreekwoord zegt, een mooi schilderij moet je van een afstand bekijken. Maar ja, als je vast in je eigen schilderij zit, zul je moeilijk de oplossingen en kansen om je heen zien.
Jan van der Zee,
Passie voor Perspectief
